Eerst waren het grote olieverfschilderijen van interieurs. Pas later heb ik de mogelijkheden, die het kleine formaat biedt, ontdekt, in combinatie met pastel en acrylverf. Het intieme karakter van mijn gemengde technieken heeft eigenlijk het verhaal rondom het ouderlijke huis nooit helemaal verlaten.
   “Niet wij zijn het die tekens tekenen, maar de tekens tekenen ons”, heeft ooit eens iemand gezegd. Daarom komen we nooit los van onze herinneringen. Soms veranderen ze in dromen of beelden die in de vorm van fantasiën en bedenksels verschijnen. Zo zijn ze op die manier een spiegelbeeld van de werkelijkheid, waarin de losse stukjes een geheel gaan vormen. Maar er is ook het leven van nu. Dus niet alleen het verleden, maar ook het heden, die een rol speelt.
   Een gezin ─het verhaal rondom de kinderen. Hun relatie met de ouders en elkaar. Pure gevoelens nog niet bedorven door volwassenheid. Hoe ze met elkaar omgaan en hoe wij allang hebben vergeten het verlangen om maar eens weer kind te zijn. Daar binnen in jezelf. Er buiten blijft het aanpassen. Van ons, naar ons of met ons, de boze wereld van echte poppenkasten, harlekijns en clowns.
   Ik werk altijd vanuit de kleur, die een stemming moet benadrukken. Maar je moet je niet door de kleur laten misleiden. Er is altijd meer. Het is het verdriet van de blauwe tranen die door de lucht stijgt, de vergetelheid van het land der dromen ─herinneringen─ die in sepiaanse tonen, weer naar het licht komt. De zoektocht naar een herhaalde beleving van je ouderlijke huis, het vastklampen aan dingen die je eigenlijk zou moeten loslaten. Laag over laag, steeds weer opnieuw, zodat de fragmenten van het geheel duidelijk worden.